Gedoe. Dat is het.
Wat ik precies bedoel vraagt u?
Ik bedoel feestjes. Niet de (liefst spontane) leuke-mensenfeestjes, maar de werkgerelateerde bijeenkomsten die dan schijnbaar extra feestelijk worden van iets als een dresscode. Dát is het gedoe, die dresscode.
Nog maar net bijgekomen van code ‘cocktail’ voor een theatergala in Amsterdam komt de volgende bijzondere gelegenheid al snel dichterbij;
17 oktober mag ik aanschuiven bij de provincie Drenthe aan tafel tijdens het Symfonisch Gala in Groningen. Leuk!
Maar… en daar komt ‘ie: de dresscode is ‘black tie’. Laat het googelen maar zitten, want dat deed ik dus al; black tie betekent voor de dames in het lang.
Kan ik voor feestelijke kledij altijd geweldig goed terecht bij de winkel van twee vrolijke zussen in het Coevorder centrum, dit is andere koek.
Daar begint het gedoe dus, zeker voor iemand als ik die erg kieskeurig is en zeker niet alles zomaar aan kan trekken.
Bij de start van Hofpoort negen jaar geleden was ik slanker dan ik daarvoor ooit geweest was, maar afgelopen zomer heb ik bij de kledingruilmiddag van het Plantenasiel toch maar al mijn maatjes 36 en 38 ingeleverd. Een mens mag dromen maar soms is realistisch blijven beter.
Goed, terug naar die stresscode.
Ik wil dat mijn armen bedekt zijn, ik houd niet van glitters en frutsels, zo’n jurk moet wijd uitlopen vanaf precies het juiste punt, ik vind eigenlijk alleen zwart de meest blije kleur die er is en bovendien ben ik niet van plan om een vermogen uit te geven.
Huren dan? Dat kan prima maar bij de jurken die ik mooi vind komt kopen op dezelfde kosten neer.
Ik dacht zelfs nog even aan mijn trouwjurk. De hoepel daarvan doet tegenwoordig echter dienst in een grabbeljurk en (dat is dan weer positief) die trouwjurk is toch echt wel veel te groot. Bovendien zou dat misschien ook wat raar staan naast de wethouder, die ook een uitnodiging heeft. Al heet hij Jeroen en klinkt dat in een kinderboek best leuk.
Maar zoals u misschien zult weten: soms loop je juist tegen iets aan als je er niet naar op zoek bent.
Net toen ik dacht: “Ik heb nog even”, hing dé jurk plotseling voor mijn neus. Een prachtige kleur donkerbruin, mooi vallende stof en met een paar kleine aanpassingen perfect passend voor mijn figuur. Volgens het label afkomstig van een modehuis uit Parijs en helemaal compleet met omslagdoek en clutch in dezelfde kleur.
Bijna te mooi om waar te zijn en heel voorzichtig draaide ik dan ook het prijskaartje om. Dat bleek inderdaad de volgende verrassing en blij heb ik afgerekend.
En nu heb ik dus zin in dat gala, zal me met plezier in mijn corrigerende panty hijsen en doe nog lippenstift op ook. Er is echter een detail dat ik van mijn jongens niet mag bespreken aan de tafel daar, al zit ik mijzelf daar nu net zo over te verkneuteren. Om te zeggen, mocht er een opmerking komen: “Oh, deze jurk komt van de kringloopwinkel en de hele set was wel 8,95 euro!”
Voor dat geld wil je geen gedoe hebben toch?
