Coevorden – “Niets zeggen, daar ben ik goed in.” Deze zin herhaalde Erik Krikke diverse malen in zijn voorstelling van zaterdagavond in Theater Hofpoort.

Erik Krikke en zijn band 7even Bridges zorgden voor een indrukwekkende voorstelling over de worsteling van Erik met PTSS. Regelmatig kon je een speld horen vallen in de zaal, zo kwam het verhaal binnen bij de toeschouwers. De muziek, de geluidsfragmenten en de woorden van Erik hadden veel impact.

Erik werd uitgezonden als operatieassistent. Voor zijn uitzending naar het oorlogsgebied in Afghanistan had Erik de verwachting, dat hij als een verrijkt mens terug zou komen. “Ik wist, dat ik anders terug zou komen. Als een man met veel ervaring. Het gaat mij niet gebeuren, dat ik gestoord terugkom, dat overkomt alleen een ander.”

Voor zijn vertrek maakte hij veel tijd vrij voor zijn zoontjes. Hij beschreef zijn fietstochten met de kinderen. “Daarnaast moest ik formulieren invullen voor de nabestaanden voor het geval dat. Ik moest nadenken over uitnodigingen en muziek voor mijn uitvaart. Dat was confronterend.”

Gruwelijk

Het was een gruwelijke tijd. Eerst was het gruwelijk interessant, maar gaandeweg werd het echt gruwelijk door al die slachtoffers van bermbommen. “Het raakte me, maar dat kon echt niet. Er zou toch gelachen worden? Maar hoe moet het voelen als je het bericht krijgt dat een dierbare is overleden tijdns de inzet. Bovendien probeerden we levens te redden, maar tegelijkertijd vernietigden we die. Mensen zonder benen zijn er veroordeeld tot de bedelstaf.”

Voor het thuisfront hield Erik zich groot. “Ik vertelde over de hitte en het jochie, dat door de zalen fietste. Hij had het gered.”

Hij nam zich voor om, eenmaal thuis, alleen vooruit te kijken en nooit meer achterom. “Maar ik had de rotzooi niet achtergelaten, maar in mijn hoofd meegenomen. De eerste dagen thuis waren heerlijk. Vrienden vroegen aan mij hoe het echt was. Ik zei ‘Dat snappen jullie toch niet’. Hoe kun je uitleggen hoe het voelt als je gewonden moet behandelen en geconfronteerd wordt met dagelijkse beschietingen?”

Erik verliet defensie en ging werken in een medische groothandel. Daar focuste hij zich op tabellen en grafieken om geen ruimte te hebben voor andere zaken. “Ik was altijd druk. Eén van mijn zoontjes vroeg wanneer we weer eens gingen fietsen. Ik had geen tijd en viel uit tegen hem. Hij stelde mij daarop dé vraag ‘Papa, wanneer kom je nou weer echt thuis?’”

Praten over die tijd vermeed Erik. Beste vriend Bas kreeg toch een inkijkje. “Bij een brandalarm dook ik meteen plat op de grond door mijn ervaringen. Bas had in de gaten, dat dat met Afghanistan te maken had.”

Ommekeer

Het ging steeds slechter en Erik keerde in zichzelf. Het ging helemaal niet goed. Zelfdoding zag hij als enige uitweg, hij schreef een afscheidsbrief en legde de bewaarde papieren voor nabestaande klaar. Maar, hij had vriend Bas beloofd te bellen als het echt niet meer ging. Dat zorgde voor een ommekeer en hij ging het traject van therapie in.

Inmiddels heeft Erik een nieuwe missie door zijn verhaal door middel van muziek te vertellen. Ook schreef hij een boek. De eerste single van het nieuwe album ‘Invincible’ is uitgeroepen tot het officiële lijflied van Team NL tijdens de komende Invictus Games, het internationale sportevenement voor gewonde (fysiek en/of mentaal) en zieke militairen en ex-militairen.

Een staande ovatie viel de muzikanten ten deel. De band 7even Bridges bestaat uit Bas Rysavy (dé Bas), Danny Rysavy, Erik Krikke, Fondy Hartman, Gijs Pelgrom, Marcel Peters en Marijn Meijer.