In een gesprek met een collega-theaterdirecteur had ik het erover. Dat mensen je baan zo geweldig leuk vinden om vervolgens te vragen: “En wat doe je dan overdag?” Daar moesten we om lachen samen.
Natuurlijk, dit vak is het allerleukste! En ik zeg bewust vak, want dat is het en ik hoop dat u dat ook vindt van het uwe want plezier in je werk is meer dan belangrijk.Toen ik hier tien jaar geleden aan begon, niet gehinderd door enige kennis, wist ik niks. Waar ik op de pabo didactische vaardigheden leerde, sprong ik hier in het diepe en bleek het vooral om ‘gevoel’ te gaan.Aanvoelen wat men wil, wat werkt en wat niet, met wie je kan samenwerken, hoever je kan gaan in je programmering. Het is nooit saai en geen dag is hetzelfde, heerlijk!
Als we starten met een nieuw seizoen in september vallen ook de eerste brochures van de impresariaten in de postbus en stromen de uitnodigingen voor presentaties voor het vólgende seizoen de mailbox binnen.
Altijd dubbel: je start je huidige seizoen op en tegelijk moet je nadenken over wat daarna komt. Sommige theaters beginnen zelfs al te boeken voor de zomervakantie, maar ik laat me niet gek maken. Met een grote kleine zaal zoals Hofpoort is er genoeg mooi aanbod om uit te kiezen. Daarbij hecht ik aan de goede relaties met impresariaten die vanaf het eerste uur begaan zijn met Hofpoort. Zo staan er producties op onze planken die eigenlijk niet haalbaar zouden zijn, maar die ons gegund worden. Kostbaar is dat.
Aan de andere kant zijn kleine podia andersom ook belangrijk voor impresariaten; waar anders moeten beginnende artiesten hun eerste stappen zetten of waar kan je try-outen in een fijne sfeer? Met mijn 170 stoelen vind ik het zelfs een plicht om die functie te vervullen.
Niets is dan ook frustrerender dan dat mensen bijvoorbeeld vragen of Ali B. niet eens kan komen en ik dan moet vertellen dat hij al twee keer in Coevorden was. Dat ik bij zijn eerste voorstelling blij was met 100 mensen in de zaal, bij zijn tweede uitverkocht was en dat hij tegenwoordig alleen nog grote zalen doet. Ik bedoel maar. Wat ik eigenlijk wil zeggen tegen u, het publiek: speel niet altijd op safe! Durf nou ook eens een voorstelling te bezoeken van iemand die je niet kent. En ik snap het best hoor: je kan je geld maar één keer uitgeven en theater is voor veel mensen luxe. Maar toch.
Ik dwaal af.
Wat ik zoal doe overdag was de vraag. Ik praat. Veel. Met heel veel mensen.
Met theatermakers, met mensen die de producties van die makers verkopen, met werkelijk iedereen die ook maar ‘iets’ cultureels in de gemeente Coevorden wil doen.
Met culturele partners in de stad als het Stedelijk Museum (het IJzerkoekenoproer was weer geweldig!) de gemeente (lang leve de Weeshuisweide en wat was Hofpoort Incluis een mooi avontuur!) de bibliotheek, synagoge en het kasteel (wat kunnen we voor elkaar betekenen?). Maar ook iets verder buiten de deur; met Sweel Cultureel en Bach in Sleen bijvoorbeeld.
Ooit verzuchtte een mevrouw in de hal van Hofpoort, dat ze “zoiets als dit niet hadden in haar dorp”. Toen ik antwoordde dat “dit” ook van haar is, werd ze even stil. Maar zo is het wel, zo moet het zijn ook. Hofpoort heeft bewezen een spil te zijn in het culturele Coevordense landschap. Ze verbindt, ze vernieuwd en verfrist waar nodig en biedt graag podium aan ieder, en dus ook lokaal en regionaal talent.
En ik? Ik praat dus. Heel veel, met heel veel mensen. En ik heb gelukkig een geweldige collega die structuur biedt aan mijn creatieve brein, die ervoor zorgt dat de dagelijkse dingen doorgaan, dat het lekker loopt op het gebied van educatie en waar ik mee kan sparren als ik twijfel. Want soms twijfel zelfs ik. Of het wel zoveel zin heeft. Nut ook. Waar ik het allemaal voor doe.
Maar dan opeens is het er weer. Eind vorig jaar, na een weekend waarin ik moest verwerken dat Hofpoort Incluis enkel nog mijn kantoor is en geen ontmoetingsplek meer, waarin ik op een vrijdagavond een eigen volle zaal zag genieten, op zaterdag zelf omvergeblazen werd door een voorstelling (met slechts 40 bezoekers) in Zwolle en vervolgens ’s zondags grootmeester Paul van Vliet op zijn 84ste de zaal zag veroveren in Hoogeveen. Dan weet ik weer waar ik het voor doe.
Want ik wil u en jou in die theaterstoel! Niet per se bij mij in Hofpoort, maar overal waar mooie dingen gebeuren. Waar je iets zag en meemaakte dat je nooit meer vergeet.
Daarom programmeer ik een cabaretserie als De Uitdaging. Daarom deed Coevordenaar Harm Spang het nieuwjaarsconcert en komen kleine, bijzondere muziekvoorstellingen naar Coevorden. En nu ben ik dus benieuwd: laat u zich verrassen in de tweede helft van dit seizoen? Of deed u dat al eerder?
Verras mij en laat het weten!
