Handjes op de rug
Het zal u niet ontgaan zijn: ik was even druk. Iets met een fabriek. En ik was zó druk dat ik mijn plekje hier schromelijk verwaarloosd heb. Simpelweg omdat er geen ruimte was in mijn hoofd om een ‘stukkie’ te typen dat ook nog een kant of wal zou raken. Nu weet ik natuurlijk sowieso niet of u op mijn stukkies zit te wachten, of ze überhaupt gemist worden als ik ze niet schrijf en of ik dus mijn excuses moet aanbieden. Maar mocht u de afgelopen tijd tevergeefs gezocht hebben naar mijn mening dan zeg ik natuurlijk sorry, bij deze.
Niet dat ik mijn mening niet geventileerd heb natuurlijk. Want die heb ik nogal vaak over dingen, vraag maar aan mij kinderen.
Ik roep zowel live als op mijn tijdlijn op FB nog best wel eens wat en ik benadruk alvast even: MIJN tijdlijn. Die hele sociale media blijf ik een lastig fenomeen vinden; ik erger me soms zo dat ik er echt even een poosje vanaf moet voor mijn eigen gemoedstoestand maar dan begint het toch weer te kriebelen en loer ik nieuwsgierig weer naar wat iedereen te melden heeft en dat is ook precies de opzet van dit medium.
De grappige dierenfilmpjes en babyspam van oververmoeide ouders (dat laatste zetten ze er dan weer niet bij natuurlijk) vind ik leuk en ook ben ik dol op mooie zonsondergangen en dito opkomsten, want die opkomsten mis ik namelijk zelf meestal altijd. Muziek vind ik nóg leuker, dus druk ik op het hartje en de medelevenknop is een uitkomst, want oh, wat leven we toch mee met elkaar. Op feestboek dan.
Nu even over het echte leven: ik zie en hoor toch best wat toestanden voorbij komen. Het lijkt alsof onze lontjes steeds korter worden. En dat komt allemaal door Corona!
Tenminste, dat zeggen de geleerden. Er is geen zicht op een oplossing en daar kunnen mensen niet tegen. Zeker in deze tijd niet waarin alles snel sneller snelst moet worden opgelost en dit duurt nu al zes hele maanden.
En dan gaan mensen dus lelijk tegen elkaar doen. In de supermarkt ter plekke iemand uitschelden omdat hij/zij niet of juist wel een mondkapje draagt gaat voor de meesten nog wat te ver. Maar daar is dan weer je heerlijke, anonieme toetsenbord een uitkomst voor: roep, schreeuw en protesteer maar wat raak! (Tip tussendoor: je kan mensen ontvrienden of blokkeren, dat lucht echt op, probeer maar eens!)
Of beter nog; ga je verzamelen met gelijkgestemden, met je nieuwe beste vrienden die je hebt gevonden via social media, en roep dan lukraak wat in de rondte. Bij voorkeur iets dat je óók op social media hebt gevonden.
Ik noem maar zo een plek waar dat zou kunnen; op het Binnenhof bijvoorbeeld. Daar kan je dan gesterkt door iedereen om je heen gerust “kinderverkrachter” naar politici roepen of hard lachen dat die Rutte tegenwoordig niet meer op de fiets naar zijn werk komt dankzij jou maar nu beveiligd via de achteringang naar binnen geloodst moet worden. Ik kijk, luister en denk vervolgens: “Waar is het misgegaan?”
Volgens mij is het vrij simpel:
De regering vraagt je iets te doen, al is het niet voor jezelf, dan graag voor een ander. En ook al twijfel je over het nut van bepaalde maatregelen (jazeker moet iedereen zelf vooral blijven nadenken!) dan zet je er met elkaar tóch er even de schouders onder en kunnen we daarna vlotjes en hopelijk weer verder met “normaal”. Misschien moet Rutte maar eens wat strenger worden?
Mijn vader riep vroeger tegen de kleine Saskia ook vaak “Handjes op de rug!” en dan deed ik dat, want mijn vader wist wat goed voor mij was. En deed ik dat niet in een vlaag van balorigheid? Dan brandde ik mijn vingers aan de kachel van oma of viel er iets kapot in een winkel. Ik bedoel maar en ik hoef het verder niet uit te leggen toch?
Hè bah, nu gaat het toch wéér over dat virus… Maar tegelijk is het bijna onmogelijk om het er niet over te hebben. Want zoals ik al zei: ik was druk met een fabriek. De Fabriek heet de plek nu zelfs, met hoofdletters.
En daar ben ik zo vreselijk trots op; wat we samen met iedereen in korte tijd op de nieuwe, tijdelijke locatie van Theater Hofpoort hebben neergezet is ongekend! We wilden het vieren met heel Coevorden met leuke activiteiten, workshops binnen en buiten, straattheater in de stad… maar helaas. Op 3 oktober is De Fabriek geopend voor een klein gezelschap.
Wel met een gedesinfecteerd taartje erbij, maar toch, zo anders dan we wilden. Maar we hebben niet veel te willen momenteel.
Na één geweldig uitverkocht theaterweekend ging de deur weer dicht. Joris Linssen kon voor de vierde keer niet naar Coevorden afreizen en al woont Dilana dichterbij, ook zij moet wachten op betere tijden.
Wat wél kan is twee keer cabaret deze maand en dan twee keer op een avond met dertig mensen en dat wijntje moet je dan thuis maar drinken. Een lastige maar uiteindelijk een bewuste keuze, na de laatste persconferentie.
Ik ben er namelijk van overtuigd dat er geen enkele sector is die alles zo goed en veilig voor elkaar heeft als de kunst- en cultuursector. In ieder filmhuis, museum of theater dat ik bezocht heb de afgelopen tijd voelde ik mij prettiger dan in de supermarkt.
Dat u zin in vermaak heeft en vertrouwen in onze locatie blijkt wel uit de kaartverkoop die nog steeds gestaag doorgaat, dat geeft ons een goed gevoel. Hoelang we dit kunnen volhouden is onzeker, we kijken momenteel geen jaar meer vooruit maar gaan van week tot week.
Maar: de inwoners van Coevorden hebben al voor hetere vuren gestaan toch? Onze wapenspreuk is immers niet voor niets MULTIS PERICULIS SUPERSUM oftewel ‘ondanks de vele gevaren die mij bedreigd hebben, besta ik nog!’ Dus even níet je schoonmoeder knuffelen al heb je net haar dochter gehuwd, laat je privéjet maar even staan en ga níet naar je vakantiehuis in Griekenland, al drammen je vrouw en dochters nog zo hard dat ze er vreselijk aan toe zijn én wees een beetje lief voor elkaar.
Gewoon weer even de kiezen op elkaar, luisteren naar wat je gezegd wordt en “handjes op de rug”!
