Zoetzuur
Dit zou zomaar eens een zuur stukje kunnen worden…
Daarvoor zijn alle ingrediënten immers ruimschoots aanwezig:
combineer de toestand in dit land sinds 13 maart met een terugblik aan het einde van het jaar, doe daar een snufje ongeduld bij, gecombineerd met bakken vol onbegrip en korte lontjes.
Meng dit met een flinke eetlepel gesloten horeca en winkels.
Tenslotte nog een mespuntje nu al mislukte feestdagen plus een flinke schep oud&nieuw-zonder-knallen-dus-boosheid erbij.
Even schudden en laat dan de uitkomst een column zijn die gebakken is door iemand die een theater runt.
De ideale combinatie voor een lange klaagzang en zwelgen in negativiteit en ellende.
(En dat terwijl ‘negatief’ toch het meest positieve woord van 2020 is.)
Maar zit u daar op te wachten hier? Nu?
Ik in ieder geval niet.
Zo aan het einde van een jaar word ik altijd een beetje melancholisch.
Normaal gesproken ben ik te druk om daar veel aandacht aan te geven; er zijn volop voorstellingen en het laatste weekend voor kerst staat al een paar jaar in het teken van Het IJzerkoekenoproer en de Kerst Sing-a-Long op de Weeshuisweide.
Daarna lig ik doorgaans tijdens de kerstdagen gestrekt onder de boom.
Dit jaar is er meer tijd en ruimte, dus ook in mijn hoofd.
En dat hoofd van mij gaat dan nog meer dan anders alle kanten op.
Het bedenkt dingen zoals dat ik een moord zou doen voor een concert of festival maar dat ik tegelijk ook zo genoten heb van mijn vrije tijd.
Altijd ben ik bang dat ik iets mis, maar daardoor miste ik misschien wel altijd de dingen die ik nu gezien heb.
Er kwamen kuikentjes uit de eieren waar kip Bep al weken op zat te broeden, ik stond erbij en keek ernaar. Wat wonderlijk mooi was dat!
In mijn tuin groeide en bloeide alles uitbundiger dan ooit, of komt dat omdat ik daar meer was en ik het zag gebeuren?
In het voorjaar kon ik zomaar op een woensdagmiddag in de eerste zon zitten met een kop thee, want ook bij thuiswerken moet je pauze houden.
Wat was ik deze zomer blij met de musea die ik kon bezoeken, het terras dat ik kon pakken en de films die ik kon zien in de bioscoop.
Allemaal anders dan ‘normaal’ maar het besef dat niets vanzelfsprekend is maakte dat ik er extra van genoot.
Dankzij het prachtige initiatief Co-Helpers heb ik de leukste bejaarde van Coevorden leren kennen en van een paar keer bellen in de week kwam wandelen en keihard verliezen met Rummikub.
En terwijl ik met spelletjes eigenlijk bloedfanatiek ben laat ik me met veel plezier nog veel vaker inmaken door haar.
Door een taalproject, dat ik al zolang wilde doen en waar ik nu eindelijk tijd voor had, werd ik gekoppeld aan een geweldig gezin.
Ze hebben mij geleerd hoe ik een Turkse omelet moet bakken en ik zie ze vol bewondering een weg zoeken in hun nieuwe thuisland.
We hebben de leukste gesprekken en nog steeds moet ik zeggen dat “sommige tijd” “soms” moet zijn en daar lachen we dan samen om. Net als om onze onmogelijke ‘ei’ en ‘ui’.
We gingen met Hofpoort de gemeente en de wei in met Trappen & Grappen, wat een feest was dat.
De theaterzaal moest dicht, maar De Fabriek ging open.
We konden geen kaartjes verkopen maar ons bier DEBUUT was in no time uitverkocht.
Ik heb gezien wat het doet met een artiest om na maanden weer op een podium te staan, in het licht.
Trouwens: het glunderende gezicht van een technicus die ein-de-lijk weer achter de knoppen mag zitten is onbetaalbaar!
En nee, ik wil zeker niet voorbijgaan aan heel veel ellende, gemis en verdriet!
Ik hoop alleen dat het soms ook lukt om de positieve dingen nog te zien.
Dus trek ik met kerst mijn mooiste jurk aan en probeer de huispubers te bewegen
ook op hun paasbest aan de kerstbrunch te verschijnen.
Omdat we er zélf een feestje van moeten maken, hoe dan ook en altijd!
Ik wens iedereen een fijne, kleine kerst en voor 2021 veel gezondheid, begrip, compassie, geduld en vooral tevredenheid.
Volgens mij zijn dat, juist nu, precies de zoete ingrediënten voor een beetje geluk.
