Coevorden – De ijsbaan van Hou Streek in Coevorden ging vanochtend open, net als de baan in Aalden. Ook in Gees en Oosterhesselen kan worden geschaatst.
Logischerwijs was het vanochtend rustig op de mooie ijsvloer in Coevorden, kinderen zitten op school en velen zijn aan het werk. Gehoopt wordt dat kinderen vanmiddag nog kunnen schaatsen gezien de weersvooruitzichten. In ieder geval hebben velen nog even kunnen genieten van de schaatssport.
IJspret en Slappe Enkels: Een Winterse Tragedie in Twee Bedrijven
Beste lezers,
Ah, de winter – het seizoen van gezelligheid, warme chocolademelk en natuurlijk, ijspret. Niets brengt de buurt zo samen als een bevroren vijver en een paar schaatsen. Maar laten we wel wezen, ijspret is eigenlijk een subtiele vorm van zelfkastijding, verpakt in glinsterend ijs en gelach.
Laten we beginnen met het iconische duo: koek en zopie. De veredelde tuinschuurtjes die ineens omgetoverd worden tot een mini-bar op het ijs. Want als er iets is dat onze ijzige escapades nodig hebben, is het wel een flinke dosis glühwein om het gevoel in onze bevroren tenen weer terug te brengen. Het is een briljant plan – bevries mensen tot het punt waarop ze niet meer weten of ze nu lopen of schaatsen, en bied ze dan een warm drankje aan. Proost!
En laten we het hebben over die schaatsen. Ze liggen het grootste deel van het jaar onaangeroerd in de kast, wachtend op hun moment van glorie. Maar zodra het ijs zich presenteert, veranderen die schaatsen in de grootste bedreiging voor onze enkels sinds de uitvinding van de hoge hak. Het lijkt wel alsof het ijs fluistert: “Je dacht dat je kon lopen? Probeer nu maar eens op deze messcherpe ijzers!”
En dan zijn er nog de bevroren handen en tenen. Ja, laten we onze extremiteiten bewust blootstellen aan temperaturen die zelfs pinguïns doen rillen. “Maar het is zo’n gezellige sfeer!” hoor ik je zeggen. Natuurlijk, niets zegt ‘gezelligheid’ als het gevoel in je vingers verliezen terwijl je krampachtig je handschoenen probeert aan te trekken met bevroren klauwen.
Maar laten we eerlijk zijn, ondanks alle ontberingen is er iets magisch aan ijspret. Het brengt mensen samen, zij het trillend van de kou. Het herinnert ons eraan dat we, ondanks onze moderne technologie en geavanceerde verwarmingssystemen, nog steeds de grillen van Moeder Natuur moeten trotseren.
Dus, terwijl we ons wagen op het gladde ijs met slappe enkels, bedenk dan dat ijspret eigenlijk een oefening in overleving is, verpakt in een dikke laag cynisme en overgoten met een sausje van humor. En wie weet, misschien wordt de pijnlijke herinnering aan bevroren tenen wel de anekdote waar we de komende zomers smakelijk om kunnen lachen.
Blijf warm, maar vooral: blijf lachen.
Met ijskoude groeten,
Jan Veenstra