Er hangt verandering in de lucht

Er hangt verandering in de lucht…
Niet alleen de politiek is in de war maar zelfs het weer is van de leg.
Het is net alsof april geen actieve herinneringen heeft aan vorig jaar en dus maar gewoon alle vier seizoenen in één dag in de rondte strooit. Op de gok dat er dan vast wel eentje tussen zit die de meerderheid aanspreekt.

Ik kan de verandering niet precies duiden en daar word ik nogal onrustig van.
Overzicht, structuur en planning; dat zijn de dingen waar ik me doorgaans aan vast wens te houden in mijn altijd onrustige hoofd.
Maar dat is het afgelopen jaar nogal mislukt.
Ik probeerde het wel hoor. Plannen maken.
Maar steeds moest ik ze bijstellen, zowel privé als in mijn toch altijd onvoorspelbare werk.
Als er iets is dat deze tijd mij geleerd heeft is dat juist alles herroepelijk is.
Heraclites zei al heel veel jaar geleden dat alles stroomt en niets blijvend is.
‘Panta Rhei’, klinkt mooi, maar past niet echt in ons snelle wereldje waarin we alles naar onze hand denken te kunnen zetten. En zijn het niet alleen de dode vissen die meegaan met de stroom?
COVID-19 stak dus een dikke middelvinger naar mij op en liet mij verward rondjes zwemmen in een zee van onzekerheid.

Er kwam pas rust toen ik besloot me er niet meer tegen te verzetten.
Wel plannen maken, doorgaan en altijd denken in mogelijkheden maar tegelijkertijd weten dat je ze onverwacht zou moeten bijstellen omdat de regels je een andere richting opsturen.
Regels. Daar ben ik doorgaans nogal wars van.
Maar toch zijn we in roerige tijden best gebaat bij duidelijkheid.
Bezwaren. Die zijn meestal praktisch en dus best ontkoombaar.
Volgens autocorrectie is dat een onbekend woord maar ik vind het mooi.
Niet on- maar juist ontkoombaar.
Het tegenovergestelde van gebiedend, niet te ontkomen en onherroepelijk.
Steeds weer schakelen net als ik dacht dat ik toch een gat gevonden had.
Steeds weer denken in mogelijkheden en het dan gewoon doen.
De Fabriek kwam er natuurlijk niet zomaar.
Ik heb gemerkt dat mensen dat bewonderen, dat je zo denkt.
Dat dat niet vanzelfsprekend is.
Terwijl ik juist denk (of is het hoop?) dat iedereen zo in elkaar zit.

Het is namelijk nu net wat juist de cultuursector het afgelopen jaar heeft laten zien.
Niet boos. Niet schreeuwend.
Niet zuur. Niet hard.
De sector droomt.
Ze ‘Droomt de zalen vol’… hoe zacht wil je het hebben?!
Zachter dan dromen kan ik niet bedenken.
Ogen dicht en gedachten die afdwalen.
Zoeken naar rust, ontspanning, schoonheid en verwondering.
Een mooiere naam dan De Belofte had ik niet kunnen bedenken voor de landelijke campagne.

Beloftes zijn er om in te lossen, anders zijn beloftes niks waard.
Dus komt er een vervolg.
Natuurlijk komt er een vervolg!
Straks zal ook alles anders zijn in theaterland, de dingen zullen anders gaan dan we altijd deden.
En dat is goed. Dat heet groei.
Theater is bij uitstek een kunstvorm die door de eeuwen heeft steeds heeft laten zien dat ze steeds weer tegen de stroom ingaat, steeds weer opstaat als ze wordt verboden of gedwarsboomd.
Dat vraagt moed, kracht en gedrevenheid.
Vooral dat laatste.
Van de mensen voor en achter de schermen.

En vraag me niet waar ik soms nog de moed vandaan haal.
Maar het lukt steeds weer, ook na een jaar.
Omdat ik weet dat ik niet alleen sta.
Omdat ik maar een kik hoef te geven en er staat een Hofpoort-leger aan vrijwilligers klaar.
Omdat ik een collega naast me heb die maakt dat we samen sterk zijn.
En een lieve hulpkracht op kantoor, die na een paar weken meedraaien de onvergetelijke woorden sprak “Je moet toch wel een beetje gestoord zijn om dit werk te doen!” en toen moesten we samen heel hard lachen want dat wisten we allang natuurlijk.

Achter de schermen zijn we met nog veel meer.
Met artiesten, technici en impresariaten die allemaal dromen, plannen maken en wachten op dat ene moment. Net als het publiek.
Het moment dat het licht weer aangaat, op het podium én in onze hoofden.
En precies op dat moment weten we het weer.
We weten weer wat we al die tijd gemist hebben en beloven onszelf dat we hoe dan ook altijd op zoek zullen blijven gaan naar schoonheid en verwondering.
Omdat er al genoeg lelijkheid in de wereld is.
Boudewijn de Groot zong het al:
“Kom mensen en luister en hou nu je bek.
Het water dat komt jullie al tot je nek.
En geef toe dat je nat bent, doorweekt tot je hemd.
Probeer het maar niet te vermijden.
En wie niet wil verzuipen is wijs als hij zwemt.
Want er komen andere tijden.”

Ik vertrouw op mezelf met mijn zwemdiploma’s en ik droom. Van andere tijden.
Droom je mee?