Coevorden – De gemeente Coevorden stond onlangs in het teken van Orange the World. Met deze campagne wordt aandacht gevraagd voor een veilige omgeving voor vrouwen en meisjes. Elke acht dagen komt een vrouw door moord (femicide) om het leven. Vrouwen hebben vaak te maken met intimidatie, stalking en bedreiging. Vlak daarbij de gevolgen van psychische mishandeling niet uit.
Mireille Sampinon-Ssembatya uit Coevorden weet er alles van. “Ik had reeds twee zonen met mijn ex-man. Daarna raakte ik zwanger van mijn toenmalige partner en al snel daarna ging het mis tussen ons. Die man had al eens mijn jongste zoon een klap gegeven. Ik ben daar boos om geworden en hij beloofde toen om het nooit meer te doen. Toen hij mijn zoon een paar maanden later een schop gaf, besloot ik weg te gaan. Deze man respecteerde mijn grenzen niet. Bovendien probeerde hij mij te isoleren van vrienden en familie.”
Spiraal van geweld
Mireille kwam op die manier bij Veilig Thuis terecht. “Voordat mijn partner mijn zoon schopte, had ik nog het idee dat alles wel weer goed zou komen als we weer voor een LAT-relatie zouden kiezen. In mijn ogen was het misgegaan sinds wij samenwoonden. Ik heb ook serieus een abortus overwogen, omdat ik geen kind met hem wilde. Maar ik ben wel een moederkloek en daardoor kon ik een abortus niet over mijn hart verkrijgen.” Haar partner was het niet eens met de zwangerschap. In de abortuskliniek toonde hij nog enig begrip, maar eenmaal in de auto schold hij Mireille uit en gooide verwijten naar haar hoofd. “Niemand had in de gaten dat hij zo agressief kon zijn, omdat hij naar de buitenwereld een charmeur was.”
Mireille was op van de zenuwen en kreeg een plek in een Blijf van Mijn Lijf Huis. “Ik had niet door dat psychisch geweld ook hoorde bij huiselijk geweld. Hij was na zo’n incident weer poeslief, maar dat duurde niet lang. Van mijn hulpverleners leerde ik dat zo’n spiraal van geweld in veel relaties voorkomt en dat het geweld steeds erger wordt.” Mireille voegt eraan toe: “Hij heeft me niet verkracht. Maar we hebben wel vaak seks gehad terwijl ik dat eigenlijk niet wilde. Want ik wist dat als ik hem zou afwijzen, hij weer dagenlang chagrijnig tegen me zou doen. Later begreep ik pas dat dat ook een vorm van seksueel geweld is.”
Boos
Op een ochtend deed Mireille alsof zij naar haar werk ging, maar in werkelijkheid ging zij naar het Blijf van Mijn Lijf Huis. “De avond tevoren had een vriendin spullen uit huis gehaald en ‘s nachts had ik ook nog wat spullen in mijn auto gedaan. Ik heb hem ‘s middags gebeld en verteld dat ik niet terug zou komen. Hij werd heel erg boos. Het sieradenkistje van mijn opa en oma heb ik helaas niet meegenomen. Als ik dat zou willen hebben, moest ik het zelf ophalen. Ik wist dat hij een luchtbuks in huis had en misschien had hij inmiddels ook wel een pistool. Dat durfde ik dus niet.”
Altijd bang
De inmiddels ex-partner heeft na haar vertrek heel veel gebeld. “Al snel heb ik een vriendin een boodschap laten inspreken, dat de telefoon voor bepaalde tijd buiten gebruik was. Ik heb de telefoon uitgezet toen ik op een andere plek in het land was, zodat hij mij niet kon traceren. Ik was altijd bang dat ik hem tegenkwam. Ik moest namelijk voor mijn werk vaak langs het dorp rijden waar hij woonde. Ik heb zelfs met mijn zus van auto geruild en had altijd een sjaal om of een petje op. Hij dreigde ook richting mijn kinderen. Hij wist waar de kinderen op school zaten. De school was op de hoogte: de kinderen moesten elke dag in de klas wachten tot zij werden opgehaald door mijn ex-man, mij of hun oma.”
Mireille wilde aangifte doen, maar dat was niet mogelijk. “Dat kan alleen als je letterlijk met de dood wordt bedreigd. Ik heb nog jaren angst gehad en wilde nooit gefotografeerd of gefilmd worden. Ook heb ik jarenlang niet mijn eigen naam gebruikt. Door dit alles zat ik nog steeds in een isolement. Na anderhalf jaar heb ik fibromyalgie gekregen als gevolg van extreme stress en dat ik steeds in de overlevingsstand stond. De bevalling van mijn jongste zoon was een hel door alle stress. Deze jongen is inmiddels 14 jaar oud. Ik heb hem door alle problemen een slechte start gegeven en daar heeft hij nu nog steeds last van. Ik wilde hem veel liefde geven, maar hij heeft geen goede hechting gehad.”
Mireille heeft haar voormalige partner nog twee keer gezien. “Na een paar jaar reed ik door het dorp waar hij woont en toen zag ik hem. Ik heb de auto gekeerd en ben achter hem aan gereden. Ik had geen idee wat ik wilde. Ik zag hem op een gegeven moment niet meer en had het idee dat hij zich had verstopt.”
Mijn ouders hebben destijds zijn kant gekozen, zij dachten dat ik overdreef. We hadden altijd al een moeizame relatie. Wij zijn als kinderen geestelijk verwaarloosd in het gezin met een zwaar depressieve moeder en een vader die vaak in het ziekenhuis lag. Er was veel verbaal geweld. Gek genoeg heeft dat me geholpen om bij mijn partner weg te gaan. Als kind kon ik niet weggaan omdat ik afhankelijk was van mijn ouders, maar als volwassene kon ik die keuze wel maken. Later ontdekte ik dat mijn middelste meer geweld meegemaakt heeft. Mijn nieuwe partner paste een tijdje op een vaste avond in de week op hem als ik met de oudste naar paardrijles ging. Op die momenten is mijn zoon ook door hem geslagen. Als ik dat geweten had, was ik eerder bij hem weggegaan.”
Het heeft jaren geduurd voordat Mireille weer een nieuwe relatie aan durfde te gaan. “Maar inmiddels ben ik getrouwd met een heel lieve man, die supergoed met mijn kinderen omgaat.”
