Een eigen plek….
Op mijn keukenraam hangt een gedicht van Kees Spiering en dat gaat zo:
Toen ik twee jaar geleden thuis kwam in mijn eigen huis hing ik het op en ik lees het dagelijks. Een thuis. Een eigen plek. Niets fijner dan dat. Een poosje geleden hielp ik een vriendin verhuizen na een roerige periode en toen wist ik het weer, omdat ik zag wat een rust het bracht; het belang van een plek vinden en het van jezelf maken.
Een thuis hoeft trouwens niet per se een plaats te zijn. Het is vooral een gevoel. Een gevoel van veilig zijn, geborgenheid, omdat je er mag zijn wie je bent. Zonder dat er iemand iets van je verwacht en zonder dat je moet opletten of je haar/hoofd/kleding (in willekeurige volgorde) wel leuk zit.
Theater Hofpoort kreeg negen jaar geleden een plek in Hof van Coevorden. Het moest een ‘huis van de bevolking worden, zei de burgemeester en dat is gelukt: naast je paspoort of rijbewijs kan je er terecht bij de horeca voor een borrel of heerlijke maaltijd, in het Cultuurhuis ernaast kan je dansen of oefenen met je band en in plaats van alleen maar raadsvergaderingen zijn er dus ook voorstellingen te bezoeken in dezelfde zaal.
In de aanloop bleken een aantal praktische zaken nog even niet geregeld maar bij de opening hingen er toch echt spiegels in de kleedkamer en was er een strijkplank aangeschaft.
(Wist u trouwens dat onze kleedkamer het meest multifunctionele stukje huis is? Behalve omkleden kan men er dus strijken maar ook douchen, wordt het gebruikt voor opslag van flyers tot koffiepot, is er het invalidentoilet en tevens kunnen werknemers van de gemeente er kolven. “Laat de jonge moeders maar komen!”, grapte een inmiddels zeer bekende cabaretier toen ik hem dat vertelde. Maar dit terzijde.)
Kleine theatertjes hebben grote dromen. En soms droom ik van een eigen ‘toko’. Een plek waar je ‘s avonds laat alleen maar het licht uit hoeft te doen in plaats van eerst nog de bedoeking eraf te halen, de zwarte vloer moet oprollen en tenslotte de tribune inschuiven.
Hierbij alle credits voor onze technici die altijd als eerste beginnen en als laatste naar huis gaan!
Tegelijkertijd denk ik dat deze zaal een perfecte manier was en is om de gemeente een professionele theatervoorziening te geven.
Met een prima aantal stoelen maar ook met heel veel mogelijkheden.
Tribune uit? Stoelen voor 170 mensen.
Tribune in biedt plaats aan 250 bezoekers van een feest of sta-concert. Gordijnen open en je ziet de skyline van de stad, zijn ze dicht dan voel je je veilig en fijn bij de artiest op schoot.
Echter is het hebben van een eigen plek als kantoor een ander verhaal.
Ik begon met een flexplek op het gemeentehuis en ben via museum, bibliotheek en Markt dan nu bij Hofpoort Incluis terecht gekomen. Een fijne plek voor zowel mijn collega als mij maar goed bekeken zitten we er natuurlijk gewoon een van de vele leegstaande panden die Coevorden rijk is te vullen en zijn daarmee in constante onzekerheid of we er wel wéér een half jaar langer mogen blijven.
“Als een soort nomaden trekken we door de stad.” grap ik wel eens. Maar eigenlijk ben ik het gewoon hartstikke zat.
Want moet het kantoor waar je, in ons geval, vaak meer dan een normale werkweek doorbrengt ook niet gewoon heel fijn en veilig voelen? We zitten er heus niet in ons huispak en ook ons gezicht zit er netjes op, toch is het ons tweede huis.
Ik wil ook voor het Hofpoort-kantoor een eigen plek, met een eigen smoel en uitstraling. Waar we niet steeds de emmer moeten verzetten omdat het op wéér een andere plek lekt en waar we mooie dingen kunnen doen zonder dat er een bovenbuur klaagt.
Incluis ís die plek.
Zonder verwarming overal, een raam dat open kan en goede isolatie maar met een perfecte ligging, de juiste grootte en het goede gevoel. Een plek waar inmiddels heel veel mensen zich thuis voelen door alle activiteiten die er zijn.
