Dalen – Jessica Poel uit Dalen is ten einde raad. “Ik heb allerlei aandoeningen, maar mijn woning kan op een aantal punten niet worden aangepast. ‘Mevrouw kan nog lopen’, aldus een arts, die aan de hand van een telefonisch gesprek zijn oordeel gaf.” Op basis daarvan heeft de gemeente haar verzoek afgewezen. De gewenste aanpassingen zijn het verwijderen van de hoge drempel tussen de keuken en bijkeuken, bredere deuren voor de rolstoel en een hoog-/laagkeuken, die verstelbaar is.
Jantje-van-leiden
De gemeente heeft zich er volgens haar advocaat mr. M.G. Doornbos met een jantje-van-leiden afgemaakt. Dat was aanleiding om opnieuw een bezwaarschrift in te dienen, die inmiddels bij de gemeente ligt. “In een hoorzitting”, aldus Doornbos, “moet een besluit worden genomen. Ondertussen wordt aan de schrijnende situatie van mevrouw Poel niets gedaan.”
Verslechterd
Mr. Doornbos heeft vorig jaar oktober/november voor het eerst contact gehad met Jessica Poel. “Haar situatie was toen verslechterd. Ik heb uitgebreid contact gehad met mevrouw Poel, heb alle stukken gelezen en foto’s bekeken. Het is mij duidelijk hoe haar situatie is. In overleg met mevrouw Poel en haar bewindvoerder heb ik besloten tot een nieuwe aanvraag voor de Wmo-vergoeding op basis van de verslechterde situatie. De gemeente heeft toen medisch advies gevraagd. De arts heeft de zaak geen goed gedaan. Hij heeft alleen telefonisch contact met mevrouw Poel gehad. Als de arts haar had bezocht, was er misschien heel wat anders uitgekomen.”
Hoorzitting
Het maken van bezwaar heeft tot nu toe niet mogen baten. “Inmiddels ligt er een nieuw bezwaarschrift bij de gemeente, die uiterlijk vrijdag 23 april is binnengekomen. De gemeente had inhoudelijk naar de zaak moeten kijken. Er moet een hoorzitting komen, waarna een besluit wordt genomen. Het kan zijn, dat de zaak uiteindelijk voor de rechter komt.”
De gemeente Coevorden laat desgevraagd weten geen reactie te geven op de zaak om privacygevoelige redenen.
Aandoeningen
“Van jongs af aan”, vertelt Jessica, “ben ik aan het kwakkelen. Ik heb een hele reeks aandoeningen, onder andere in mijn rug. Ik ben inmiddels al 22 keer geopereerd. Om de zenuwpijn te verminderen, is een neurostimulator aangebracht.” Zij heeft verder onder andere een bindweefselafwijking, een maaghernia, een schildklieraandoening en zij heeft artrose.
“Op slechte dagen lig ik op mijn bed in de woonkamer. Dagelijks moet ik een keuze maken tussen douchen en koken, want beide kan ik niet opbrengen. Ik ben pas 48, het zou zo fijn zijn als ik door enkele aanpassingen wat zelfstandiger kan zijn.”
Drempel van 10 cm
Zij stelt, dat zij haar rolstoel blijkbaar alleen buiten mag gebruiken. “Een arts heeft beweerd, dat ik met de rolstoel over de drempel van 10 centimeter hoog tussen de keuken en bijkeuken kan komen. Door die drempel kan ik niet in mijn tuin komen.”
“Ik kreeg binnen zes weken de beschikking dat die drempel aangepast zou worden, maar de coördinator van de afdeling Wmo stak er een stokje voor. Er zou een arts ingeschakeld worden om mijn situatie in te schatten. De arts heb ik nooit gezien. Het rapport raakte kant noch wal. Zo las ik dat ik een neurostimulator had en ik zou geen last meer moeten hebben van mijn rug. De arts besloot op afstand dat ik prima met mijn rolstoel van die drempel af kon. Aanpassing van de woning werd afgewezen op basis van het rapport. Mijn bewindvoerder tekende bezwaar aan en na een hoorzitting werd ik in het gelijk gesteld.”
De bewindvoerder en Jessica hadden er alle vertrouwen in dat het nu goed zou komen. “Maar in de beschikking stond, dat ze mij normaal hadden zien lopen en dat ze de woning dus niet gingen aanpassen. Opnieuw is er niet gekeken naar mijn hulpvraag of naar mijn aandoeningen. Er is niet geluisterd en alle medische stukken zijn voor niets ingestuurd. Je ziet niet aan mij dat ik een hulpmiddel in me draag. Je ziet niet hoe slecht mijn slechte dagen zijn.”
Respectloos
Het stoort Jessica in hoge mate, dat niet de moeite is genomen om haar te bezoeken. “Hoe kan men dan zeggen, dat mijn situatie niet is verslechterd. Mijn allergrootste wens is, dat er op de afdeling Wmo iemand zit, die het begrijpt. Niet alleen voor mij, maar ook voor anderen. Ik voel me respectloos behandeld.”
Jessica heeft op vrijwillige basis een bewindvoerder, die alle mogelijke moeite doet voor Jessica, maar dat mocht tot op heden niet baten. Ook een vriendin klom voor haar in de pen richting gemeente. “Domesta kan mij helaas niets aanbieden, een geschikte woning is er niet. Bovendien wil ik hier graag blijven, het is een fijne buurt met leuke mensen en goede sociale controle.”
Huisartsen
Volgens Jessica heeft de huisarts ook heel wat steken laten vallen. “Na operaties is nooit contact met mij opgenomen. In december 2020 waren er twee andere huisartsen bij mij thuis, omdat het echt niet goed ging. Zij hadden geen idee van mijn diagnoses, het was een koud en zakelijk gesprek.” Wel krijgt een andere huisarts een pluim. “Hij nam de tijd en luisterde, maar vanwege zijn pensioen komt er nu een andere huisarts.
Scootmobiel
Een tijd geleden maakte zij er bij de Wmo melding van, dat zij een vervoermiddel nodig heeft nu zij geen auto meer mag rijden. Jessica: “Op dat moment kon ik redelijk lopen na implantatie van een neurostimulator en medicatie. Ik kreeg daarna een beschikking: ik heb recht op maximaal een half jaar een taxipas omdat de situatie zich nog zou verbeteren.”
De bewindvoerder stuurde een bezwaar via de mail. “Maanden erna kreeg ik de beschikking over een scootmobiel. Tijdens een gesprek van mij en de bewindvoerder met de gemeente bleek, dat de coördinator van de afdeling Wmo geen idee had wat zich precies afgespeeld had. Hoewel de scootmobiel inmiddels afgeleverd was, heeft de ambtenaar in kwestie nooit medische stukken van mij opgevraagd en heeft hij dus zonder enige vorm van onderbouwing mij een scootmobiel toegezegd. Toen de aanvraag voor de rolstoel in gang werd gezet, moest een andere ambtenaar dat voor mij gaan regelen. Zij ontdekte dat er geen medische stukken waren, die toch echt nodig waren.”
Blokhut
Vervolgens moest er een voorziening komen voor stalling van de scootmobiel, die tot die tijd onder de carport van buren stond. “De coördinator van Wmo had toegezegd dat te regelen. Hij hield woord en kwam samen met een tuincentrum kijken. Na lange tijd kwam de blokhut, maar die werd geplaatst op een reeds aanwezige vloer van steigerhout, die afliep. Ondanks mijn waarschuwingen werd de blokhut geplaatst zonder de vloer waterpas te maken. Het resultaat? De blokhut hing scheef, de deuren konden niet dicht, het dakleer was kapot, het stopcontact zat los én de draad hing gewoon boven de grond. De plek was bovendien onhandig. Ik moest de scootmobiel opnieuw onder de carport bij de overburen plaatsen. Het duurde twee maanden voor de blokhut werd herplaatst. Van de gemeente is nooit iemand geweest of dit wel op de juiste manier gebeurd is.”
Platform
Jessica bouwde naar aanleiding van haar ervaringen en het gemis aan een platform voor chronisch zieken de website Chronisch & Happy. Daarop staan in een jaar tijd al zo’n 150 verhalen en columns.
